සමකාලීන සමාජ සන්දර්භය හමුවේ බුදුදහම

පුරාතන ඉන්දියානු මහා ඉතිහාස සම්ප්‍රදායය තුළ අපට දැකගත හැකි අංග ලක්ෂණ අතර එකල පැවති ආගමික අංශයට සුවිශේෂී ස්ථානයක් හිමි වී තිබේ . විවිධ දේශපාලන වෙනස්කම් මත ගලා ආ ඉන්දියානු ඉතිහාසය තුළ අපට ආගම් දර්ශනයන් රැසක් දැකගත හැකිය . මේ අතුරින් බුදුදහමට හිමි වූයේ සුවිශේෂී ස්ථානයකි . උතුරු ඉන්දියාව කේන්ද්‍ර කර ගනිමින් ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි ආරම්භ වූ බුදුදහම ද එකවරම සමාජගත වූ ධර්මයක් නොවේ . නැතිනම් එකවරම නිර්මාණය වූ දහමක් නොවේ . මෙම බුදුදහම පිළිබඳව පැහැදිලිව නිරීක්ෂණයක් කිරීමෙන් අපට පෙනී යන්නේ දීර්ඝ කාලපරිච්ඡේදයක වෙහෙසීමෙන් නිර්මාණය වූ දහමක් ලෙසයි. 

විශේෂයෙන්ම සමකාලීන සමාජ සන්දර්භය හමුවේ බුදුදහම යන මාතෘකාව දෙස අවධානය යොමු කිරීමේදී ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි සමාජ තත්ත්වය දෙස තියුණු දෘෂ්ටියකින් බැලිය යුතුය . එහිදී සමාජ , ආර්ථික , ආගමික , දේශපාලනික යන සෑම අංශයක් දෙසම අවධානය යොමු කළ යුතුය . ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි බිහි වූ බුදුදහම මුළු භාරතය පුරා ව්‍යාප්ත වූ අතර බොහෝ මිනිසුන්ගේ හිතසුව පිණිස පැවති ප්‍රායෝගික දහමක් විය. 

මෙහිදී ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි බුදුරදුන් ලොව පහළ වූ අවධියේ සමාජයේ ආධිපත්‍යය පතුරුවා ගෙන සිටියේ බ්‍රාහ්මණයන්ය. විශේෂයෙන්ම බ්‍රාහ්මණයන් ආගමික කටයුතු මෙහෙයවමින් මුළු මහත් සමාජයේම ප්‍රධාන නියමුවා සේ ක්‍රියා කරන ලදි . එම නිසාම දේශපාලන අධිකාරිය ද බ්‍රාහ්මණයන්ට යටත්ව සිටියහ . මෙම බ්‍රාහ්මණ පිරිස විසින් සමාජය වෙත ඒක දේවවාදයක් හදුන්වා දුන් අතර ලෝකය ඇතුළු සත්ත්වයා මවන ලද්දේ මහා බ්‍රහ්මයා යැයි සලකා ඔහු සතුටු කිරීම සදහා යාගය අනිවාර්ය කරන ලදි . එපමණක් නොව සමාජයෙහි ප්‍රබලතම පිරිස වූ බමුණන් එම තත්ත්වය වඩාත් හොදින් තහවුරු කිරීම සදහා සමාජයට වර්ණ ක්‍රමය ඉදිරිපත් කරන ලදි . ඒ හරහා බමුණන් සමාජයේ බලසම්පන්න වූ අතර ඔවුන් සමාජයේ අනෙක් පිරිස් හට බොහෝ පීඩා සිදු කරන ලදි . එමෙන්ම කිසිදු සාධාරණත්වයකින් තොරව මේ හරහා සමාජය බෙදීමකට ලක් කරන ලදි . 

නමුත් බුදුදහම තුලින් මෙම බෙදීම තදින් හෙලා තිබේ . විශේෂයෙන්ම බ්‍රාහ්මණ ආධිපත්‍යය හරහා පීඩාවට පත්ව සිටි බොහෝ පිරිසකට බුදුදහම තුළ පිළිසරණ ලැබිණි . එහිදී බ්‍රාහ්මණයන් විසින් ශුද්‍ර කුලය ලෙසින් හදුන්වා තිබූ සමාජයේ පහත්ම කුලයේ සිටි සුනීත , සෝපාක වැනි අයට බුදුදහම තුළ පිහිට ලැබුණි. එමෙන්ම වසල සූත්‍රය , අග්ගඤ්ඤ සූත්‍රය , වාසෙට්ඨ සූත්‍රය ආදිය මගින් මෙම වර්ණ ක්‍රමය ප්‍රබල ලෙස විවේචනය කළේය . බුදුරදුන් විසින් බ්‍රාහ්මණයන්ගේ චතුර් වර්ණය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් සමාජය වෙතට භික්ෂු , භික්ෂුණී , උපාසක , උපාසිකා යන සිව්වනක් පිරිස හදුන්වා දෙන ලදි . මෙය ඉතාම ප්‍රායෝගික බෙදීමක් වූ අතර බ්‍රාහ්මණයන් විසින් පීඩාවට ලක්ව සිටි ජනතාවට මෙය මහත් අස්වැසිල්ලක් විය . ඒ හරහා ක්‍රමිකව බුදුදහමට සමාජ සන්දර්භය තුළ විශේෂ තැනක් හිමි විය . 

එපමණක් නොව බුදුරදුන් ලොව පහළ වූ අවධියේ භාරතීය කාන්තාවට හිමිව තිබූ තත්ත්වය ඉතාම ශෝචනීයයි. එනම් බ්‍රාහ්මණ ආධිපත්‍යය යටතේ වනිතාව පහත් තත්ත්වයකට පත් කර තිබුණි . ඇයට සමාජය තුළ කිසිදු නිදහසක් හිමි නොවීය . බමුණන් ප්‍රකාශ කර තිබූ ආකාරයට ස්ත්‍රීය සලකනු ලැබුවේ වැරදි කිරීම අතින් ශුද්‍රයන් , සුනඛයන් , කපුටන් ට සම තත්ත්වයකිනි . එසේම කාන්තාව සැබැවින්ම අපවිත්‍ර ජාතියක් ලෙසින් සලකා තිබුණි . මෙලෙස බ්‍රාහ්මණ සමාජය තුළ කාන්තාවට කිසිදු වරප්‍රසාදයක් හිමි නොවීය . නමුත් බුදුදහම තුළ මීට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් තත්ත්වයක් දැකගත හැකිය . එහිදී කාන්තාවට අත් වී තිබූ අන්ත අසරණ තත්ත්වය වටහා ගත් බුදුන් වහන්සේ භාරතීය වනිතාව කෙරෙහි සියලු වරප්‍රසාද ලබා දීම සදහා කටයුතු කර තිබේ . විශේෂයෙන්ම දියණියක ලෙස , බිරිඳක ලෙස , උපාසිකාවක් ලෙස සහ භික්ෂුණීයක් ලෙස ලබා දිය යුතු වරප්‍රසාදයන් කාන්තාවට බුදුදහම තුලින් ලැබුණි . ඒ අනුව ඇයට අහිමි වී තිබුණු සියලු අධ්‍යාපනික , ආගමික , ආර්ථික යන සියලු අංශයන්හි වරප්‍රසාදයන් හිමි විය . මේ නිසාම සමකාලීන සමාජය තුළ බුදුදහමෙහි විශාල වර්ධනයක් මෙන්ම බුදුදහම පිළිබඳව මිනිසුන් තුළ විශාල පැහැදීමක් ද ඇති විය. 

භාරතීය ඉතිහාසය තුළ මෙලෙසින් යාගය ප්‍රධාන කොට ගනිමින් භක්ති මාර්ගයේ හැසිරුණු ජනතාවක් මෙන්ම ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි බුදුදහමට සමකාලීනව ඥාන මාර්ගය මූලික කරගත් ආගමික කොට්ඨාසයන් ගණනාවක් දැකගත හැකිය . විශේෂයෙන්ම මෙකල ආජීවක , අචේලක , සචේලක , ජටිල ආදීන් මෙන්ම පූර්ණ කස්සප , මක්ඛලී ගෝසාල , නිගන්ඨනාත , අජිත කේසකම්බල වැනි ශාස්තෘවරුන් ද මෙම සමකාලීන සමාජය තුළ දැකගත හැකිය . මේ අතුරින් ඇතැම් ආගමික පිරිස් පව් ක්ෂමා කර ගැනීම සදහා නිර්වස්ත්‍ර වීම , ජටා මඩුලු දැරීම , මඩ තවරා ගැනීම , අජව්‍රත , කුක්කුර ව්‍රත , ගෝව්‍රත ආදිය කෙරෙහි නැඹුරු වූ බවක් දක්නට පුළුවනි . නමුත් මේ සියල්ලම ඉතා නිශ්ඵල ක්‍රියාවන් විය . බුදුදහම තුළ මීට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් ක්‍රියාවලියක් සිදු වූ අතර කුසල් ක්‍රියාවල යෙදෙමින් පින් රැස් කිරීම හරහා නිර්වාණය සාක්ෂාත් කර ගත හැකි බව පෙන්වා දුන්හ . මෙහි තිබූ සුවිශේෂත්වය වනුයේ මෙම නිවන මෙලොවදීම අත්විදිය හැකි වීමයි. එම නිසාම මෙම ප්‍රායෝගික දහම වෙත සමකාලීන ජනතා ආකර්ශනය නිරායාසයෙන්ම ලැබුණි . 

එපමණක් නොව බුදුදහම සමගින් සමකාලීනව පැවති ජෛන දහම තුළ ප්‍රධාන වශයෙන් දැකගත හැකි වූයේ අවිහිංසාවාදි ධර්මයකි. විශේෂයෙන්ම මොවුන්ගේ අදහස වූයේ සියලුම සතෙකුම ප්‍රාණියෙකු බවත් , ගස්වැල් වලට පවා ජීවයක් පවතින බවත්ය . එම නිසා මොවුන් උග්‍ර අවිහිංසාවාදි ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කළහ . මොවුන් ප්‍රකාශ කළේ කෘෂිකර්මය සදහා පොළොව කෙටීම පවා අකුසල් සිදුවන ක්‍රියාවක් ලෙසයි. එයට හේතුව වූයේ පොළොව කොටන විට පාංශු ජීවීන්ට හානි සිදුවේ යැයි විශ්වාස කළ හෙයිනි . නමුත් බුදුදහම තුළ මෙවැනි සංකල්පයක් නොවීය . බුදුදහම තුළ කෘෂිකර්මය අගය කර තිබේ . කෘෂිකර්මය මූලික කරගෙන විවිධ දේශනාවන් රැසක් සිදු කර තිබේ . එම නිසා සාමාන්‍ය ජනතාව පවා ක්‍රමයෙන් බුදුදහම වෙත ඇදී ආහ. විශේෂයෙන්ම මෙම බුදුදහමට සමකාලීනව පැවති ආගම් දර්ශනයන් හේතුවෙන් පීඩාවට පත්ව සිටි ජනතාවට මෙය සහනයක් විය . 

මෙම සමකාලීන සමාජ සන්දර්භය තුළ පැවති ආගම් සමඟ බුදුදහම ගණුදෙනු කළ ආකාරය සහ ඒවාත් සමඟ ගත් කළ බුදුදහමට හිමි වූ ස්ථානය ගැන කතා කළාක් මෙන්ම දේශපාලනික වශයෙන් බුදුදහම පිළිබඳව හෙලූ දෘෂ්ටිකෝණය ගැන ද අවධානය යොමු කළ යුතුය . එනම් ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි බුදුන් වහන්සේට සමකාලීන කාලපරාසය තුළ උතුරු ඉන්දියාව කේන්ද්‍ර කර ගනිමින් ජනපද 16 ක් බිහිවී තිබෙනු දැකගත හැකිය . විශේෂයෙන්ම අංග , මගධ , කාසි , කෝසල , වජ්ජි , මල්ල ආදී වූ රාජ්‍යයන් බිහි විය . ඒ අතුරින් මගධ , කෝසල , වත්ස , අවන්ති යන රාජ්‍යයන් ප්‍රබල ලෙස නැගී සිටියහ . 

මෙයින් මගධ රාජ්‍යය බුදුන් වහන්සේ සමඟ සෘජුව සබදතා පවත්වනු ලැබීය . විශේෂයෙන්ම මගධාධිපති බිම්බිසාර රජු බුදුන් වහන්සේගේ ප්‍රධාන දායකයෙකු බවට පත් වූ අතර රාජ්‍යය අනුශාසනා වලදී බුදුදහමට හිමි වූයේ සුවිශේෂී ස්ථානයකි . විශේෂයෙන්ම බුදුන් වහන්සේ විසින් දේශනා කරන ලද දසරාජ ධර්ම , දස සක්විති වත් , සතර සංග්‍රහ වස්තු ආදී ධර්ම කොටස් මෙම පාලකයා සිය රාජ්‍ය පාලනය සදහා යොදා ගනු ලැබිය . එමෙන්ම මගධ පාලක වූ අජාසත් රජු ද පසුකාලීනව බුදුදහම සමඟ අත්වැල් බැදගත් අතර පීතෘඝාතක පාලකයෙකු වූ මොහුට තම සිත සැහැල්ලු කර ගැනීම සදහා උපකාරී වූ එකම දහම වූයේ ද බුදුදහමය. එසේම කෝසල රාජ්‍යයේ පාලක කොසොල් රජු ද නිරන්තරයෙන් බුදුරදුන් හමුවී දහම් අසා එම ධර්ම කොටස් ප්‍රායෝගික ජීවිතයේදී අත්හදා බලන ලදි . එමෙන්ම වජ්ජි රාජ්‍යයේ පාලකයන් බුදුන් වහන්සේ විසින් දේශනා කරන ලද සප්ත අපරිහානී ධර්ම මනාව පිළිපැදීම නිසා මෙකල බුදුන් වහන්සේටත් , බුදුදහමටත් ප්‍රමුඛ ස්ථානයක් ලැබී ඇති බව පෙනේ . එහිදී මෙම රාජ්‍ය පාලකයන් ගුණධර්ම වලින් පෝෂණය කිරීමට බුදුදහමට හැකි වූ අතර එය සෘජුවම යටත්වැසි ජනතාවටද යහපතක් විය . එම නිසාම සමකාලීනව අනෙකුත් ආගම් සමඟ ගත් කළ බුදුදහමට දේශපාලනික අංශයෙහිද විශේෂ අවධානයක් යොමු වී තිබූ බව පෙනේ .  

එසේම ක්‍රි.පු 6 වන සියවසෙහි බුදුරදුන්ට සමකාලීන කාලය වන විට සමාජයේ වෙළදාමෙහි දියුණුවක් දක්නට ලැබුණු අතර වෙළද නගර බිහිවනු දැකගත හැකිය . මේ හරහා ක්‍රමවත් මාර්ග පද්ධතීන් රැසක් නිර්මාණය විය . එහිදී ජන සම්මිශ්‍රණයක් සිදු වීම නිසාම ජනතාවගේ භාෂාව , බුද්ධිය , සිතුම් පැතුම් යන සෑම අංශයකම වර්ධනයක් ඇති වූ බව දක්නට ලැබේ . විශේෂයෙන්ම මෙකල සිටුවරු ප්‍රබල ලෙස නැගී ආ අතර රජවරු පවා සිටුවරුන්ගෙන් ආධාර ලබා ගත් අවස්ථා දැකගත හැකිය . එපමණක් නොව මෙලෙස ප්‍රබල වූ සිටුවරුන් සමකාලීන සමාජයෙහි පැවති ආගම් , දර්ශනයන් වලට අනුග්‍රහය දැක්වූ අතර ඒ අතුරින් බුදුදහමට සුවිශේෂී ස්ථානයක් හිමි විය. එහිදී අනේපිඩු සිටුතුමා , මිගාර සිටුතුමා , ධනංජය , පූර්ණ වර්ධන ආදී සිටුවරුන් රැසකගේ නම් සූත්‍ර දේශනාවන් තුළ අන්තර්ගත වී තිබේ . මේ අනුව සැවැත්නුවර , රජගහ නුවර , සාකේත , කෝසම්භ ආදී වෙළද නගර වල බුදුදහමෙහි සුවිශේෂී වර්ධනයක් සිදුවී තිබෙන බව මූලාශ්‍ර සාධක වලට අනුව පෙනේ . 

ඒ අනුව ක්‍රි.පු 6 වන සියවස තුළ සමකාලීන සමාජ සන්දර්භය තුළ බුදුදහම තුලින් බ්‍රාහ්මණ සංකල්පය ඉතා බලවත් ලෙස විවේචනයට ලක් කළහ . අනෙකුත් සමකාලීන ආගම්හි එන කරුණු තර්කයට බදුන් කළ අතර වැරදි දේශපාලන , සමාජ ක්‍රියාකලාපයන් උපහාසයට මෙන්ම අපහාසයට පාත්‍ර කළේය. බුදුදහම හරහා සමකාලීන සමාජයෙහි සියලු දෙනාට සමානත්වයක් උදා කළහ . එමගින් නවතම සමාජ ක්‍රමයකට පදනම වැටුණි. එහිදී පුරාතන භාරතීය ඉතිහාසය සකස් වීමේදී ද මෙම සාධකය ප්‍රබල ලෙස බලපෑ අතර ඒ අනුව සමකාලීන සමාජ සන්දර්භය තුළ බුදුදහම වඩාත් ප්‍රමුඛ ආගමක් බවට පත් වූ බව දැකගත හැකිය . 

ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන ඉතිහාසය කණපිට පෙරළු පාණ්ඩ්‍ය සහ කාලිංග රාජවංශ සබදතා

පොදුවේ ගත් කළ ඉතිහාසය යනු බහු විෂයමය එකතුවක් සේම එය සමාජ විද්‍යා විෂයක් ලෙසින් ද අර්ථකථනය කළ හැකිය . එම නිසාම එවැනි විෂයන් වල නියතීන්, ස්ථීර සීමා දැකගත නොහැකිය . විශේෂයෙන්ම ලෝකයේ කවර හෝ රටක ඉතිහාසය හැදෑරීමේදී විවිධ දෘෂ්ටීන් යටතේ එය අධ්‍යයනය කළ හැකි අතර එලෙස විවිධ දෘෂ්ටීන් යටතේ ඉතිහාසය අධ්‍යයනය කිරීමේදී පුරාතන ශ්‍රී ලාංකේය ඉතිහාස සන්දර්භය පිළිබඳව කතා කරන විට සුවිශේෂී ගති ලක්ෂණ රැසක් හදුනාගත හැකිය . එහිදී ලාංකේය ඉතිහාසය තුළ දේශපාලනික වශයෙන් , ආර්ථික වශයෙන් , ආගමික සංස්කෘතික ආදී අංග හරහා මෙම  සිදු කළ හැකිය . ඒ අනුව ඉහත සදහන් කරන ලද අංග අතුරින් දේශපාලනික අංශය පුළුල් ලෙස වැදගත් වූ බව දැකගත හැකිය.

 

විශේෂයෙන්ම ශ්‍රී ලංකාවෙහි පිහිටීම සමඟ මෙරට ඉතිහාසයට නවීන අංග එකතු වෙමින් මෙරට ඉතිහාසය ගලා ගිය අන්දම දැකගත හැකිය . එහිදී ඉන්දියානු සාගරයේ මුතු ඇටය යන අන්වර්ථ නාමයෙන් හදුන්වන ශ්‍රී ලංකාව ඉන්දියානු අර්ධ මහද්වීපයට දකුණින් පිහිටා තිබේ . කෙසේ වෙතත් මුලින් සදහන් කළ පරිදි ඉතා ඈත අතීතයෙහි පටන් ශ්‍රී ලංකාවේ පිහිටීම සමඟ අනෙකුත් රටවල අවධානය වැඩි වශයෙන් යොමු වී ඇති අන්දම හදුනාගත හැකිය . ස්වභාවයෙන්ම සශ්‍රීක ලංකාව අතීතයෙහි පටන් වාණිජ කටයුතු වලදී ද ප්‍රමුඛස්ථානයක් ගෙන තිබෙන බව එම කාලපරාසය පිළිබඳව තොරතුරු ඉදිරිපත් කරන සාහිත්‍යය මූලාශ්‍ර වල සදහන් වී තිබේ . විශේෂයෙන්ම පුරාතනයේ නාවික කටයුතු වලදී අතරමැදි රටක් වූ ශ්‍රී ලංකාව එම කටයුතු වලදී සුවිශේෂී කාර්‍යභාර්‍යයක් ඉටු කර තිබෙන බව දැකගත හැකිය . එහිදී පිරිසිදු ජලය , පොල් තෙල් , කොහු ලණු , නැව් අලුත්වැඩියා කටයුතු වලට අවශ්‍ය වල්දෙල් වැනි ශාක ලංකාව තුළ පැවති හෙයින් බොහෝ වෙළෙන්දන් පෙරඅපර දෙදිග වෙළද කටයුතු වලදී ලංකාව භාවිත කර තිබේ . මෙලෙස අතරමැදි හවුල් කරුවෙකු වුවද ලංකාවට විශාල ආර්ථික වාසි රැසක් හිමි වී තිබෙන බව දැකගත හැකිය. එම නිසාම අනෙකුත් බොහෝ රටවල් ලංකාව කෙරෙහි විශාල අවධානයකින් සිටි බව පෙනේ. 

මෙම ඉහත සදහන් කරන ලද රටවල් අතුරින් ඉන්දියාවට සුවිශේෂී ස්ථානයක් හිමි වන අතර පුරාතනයේ සිට ඉන්දියාව ලංකාව සමඟ සම්බන්ධතා ඇති කර ගැනීමට උත්සහ දරා ඇති බව දැකගත හැකිය . එනම් විශේෂයෙන්ම දෙරට අතර ඇති භූගෝලීය සම්බන්ධතාවය නිසා ඉන්දියාව වැඩි වශයෙන් ලංකාව කෙරෙහි අවධානය යොමු කර තිබෙන බව දක්නට පුළුවනි . එහිදී ලංකාව ඉන්දියාවට ආසන්නව පිහිටා තිබීම නිසා විවිධ ආක්‍රමණික සහ සංක්‍රමණ හරහා ලංකාව සමඟ සබදතා ඇති කර ගෙන තිබේ . මේ අතුරින් කැපී පෙනෙනුයේ දකුණු ඉන්දියාවයි . දකුණු ඉන්දියාව දෙස අවධානය යොමු කිරීමේදී ප්‍රාදේශිය රාජ්‍යය ගණනාවක් හදුනාගත හැකිය . මෙහිදී පුරාතන යුගයේ ලංකාව ආක්‍රමණය කළ , ලංකාවට සංක්‍රමණය වූ සියලු දෙනාම පාහේ දකුණු ඉන්දියානු දෙමළුන් ලෙසින් හැදින්වීමට පුරුදුව සිටි බව පෙනේ . කෙසේ වෙතත් ඉන්දියාවේ දකුණුම තුඩුව ගත් කළ පුරාතනයෙහි ලංකාව යම් සේ රාජ්‍යය 3කට බෙදී තිබුණේ ද , එලෙසින්ම ද්‍රවිඩ දේශයද චෝල , පාණ්ඩ්‍ය සහ කේරළ යන රාජ්‍යයන් තුනකින් යුක්ත විය . මේ රාජ්‍යය ත්‍රිත්ත්වය අතුරින් ලංකාවට ඉතා ආසන්න පාණ්ඩ්‍ය දේශය වෛගෙයි සහ තාම්‍රපණ්ණි යන ගංගා දෙක ආසන්න ප්‍රදේශය විය. මෙම ගංගා දෙකම ලංකාවේ වයඹදිග වෙරළට ප්‍රතිමුඛව දකුණු ඉන්දියාවේ ගිණිකොණ දිගින් මුහුදට ගලා බසී.

පුරාතන අවධියෙහිදී ලංකාව සමඟ සම්බන්ධතා පැවැත්වූ තවත් රාජ්‍යයක් වූයේ මහා නදියත්, ගෝදාවරී නදියත් අතර පිහිටි කාලිංග දේශයයි. මෙම කාලිංග දේශය පිළිබඳව අවධානය යොමු කිරීමේදී ඉතාම රණකාමී ජනතාවක් ජීවත් වූ බව හදුනාගත හැකිය . විශේෂයෙන්ම කාලිංග දේශය වූ කලී අශෝක අධිරාජ්‍යයාගේ ජීවන ගමන වෙනස් කළ දේශයකි. එයට හේතුව මෙම කාලිංගය යටත් කර ගැනීමට ගිය ගමනේදී වංශකතා වල සදහන් තොරතුරු වලට අනුව 150000ක පිරිසක් මරණයට පත් වූ අතර තවත් 150000ක පිරිසක් සිරකරුවන් බවට පත් වූ බවට තොරතුරු සදහන් කර තිබේ . ඊට අමතරව කාලිංගයේ කාරවේල රජු ද ඉතා සුවිශේෂී පාලකයෙකු ලෙසින් හදුනාගත හැකිය . 

මෙහිදී පාණ්ඩ්‍ය රාජවංශය ශ්‍රී ලාංකේය දේශපාලන කටයුතු වලට සම්බන්ධ වූ ආකාරය පිළිබඳව අධ්‍යයනය කිරීමේදී ඒ පිළිබඳව තොරතුරු මුලින්ම සදහන් වනුයේ වට්ඨගාමිණි අභය රාජ්‍ය කාලයේදීය. එනම් , වට්ඨගාමිණි අභය රාජ්‍ය කාලයේදී ඔහු රජ වී ටික දිනකින් තිස්ස නම් බ්‍රාහ්මණිකයෙකු අනුරාධපුර ආක්‍රමණය කළ අතර එම කාලයේම ද්‍රවිඩයන් සත් දෙනෙකු අනුරාධපුර ආක්‍රමණය කළේය. මෙම ද්‍රවිඩ කුමාරවරු හත් දෙනාගෙන් එක් අයෙකු සෝමා දේවිය ද , තවත් අයෙක් පාත්‍රා ධාතුව ද රැගෙන නැවත ඉන්දියාවට ගිය අතර ඉතිරි ද්‍රවිඩ කුමාරවරු පස් දෙනා වූ පුලහත්ත, බාහිය, පනයමාර, පිලියමාර, දාඨිය යන අය මෙරට දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයට සම්බන්ධ වූ බව දැකගත හැකිය . මෙම ද්‍රවිඩ නායකයන්ගේ නාමයන්හි මාර ලෙසින් අවසන් වන නිසා ආචාර්ය මැන්දිස් රෝහණධීර මහතාගේ අදහස වන්නේ මොවුන් පාණ්ඩ්‍ය වංශයට අයත් බවය. කෙසේ වෙතත් මෙම ද්‍රවිඩ නායකයන් පස් දෙනා අවුරුදු 14 මාස 7ක් පමණ කාලයක් ලංකාවේ දේශපාලන කටයුතුවලට සම්බන්ධව සිටි බව වංශකතාගත තොරතුරු වලට අනුව පැහැදිලි වේ. 

ඉන් අනතුරුව පාණ්ඩ්‍ය - ලංකා සබදතා පිළිබඳව අධ්‍යයනය කිරීමේදී ක්‍රි.ව 5 වන සියවස් කාලපරිච්ඡේදයේදී තොරතුරු හදුනාගත හැකිය . විශේෂයෙන්ම ක්‍රි.ව 5 වන සියවසේ ලංකාව සහ පාණ්ඩ්‍ය රාජ්‍යය අතර සමීප සම්බන්ධතා ගොඩනැගුණු අතරම එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් පාණ්ඩ්‍යයන් මෙරට දේශපාලන කටයුතු වලට අත පොවනු දැකගත හැකිය . ඒ අනුව ක්‍රි.ව 433 – 461අතර දක්වා ආසන්න අවුරුදු 26 පමණ කාලය තුළ අනුරාධපුරයෙහි දෙමළ පාලනයක් පැවති බව ඉතිහාසයෙහි සදහන් වේ . එහිදී පිළිවෙලින් දෙමළ රජුන් 6 දෙනෙකු සිටි බව ද සදහන් කර තිබේ . එහෙත් එම දෙමළ රජුන් දකුණු ඉන්දියාවේ කුමන ප්‍රදේශයකින් පැමිණියා දැයි පැහැදිලි නැත. මහාවංසයේ මේ පිළිබඳව සදහන් කර තිබෙන තොරතුරු වලට අනුව “ පඩු නම් දෙමළ තෙමේ පරතෙරින් ආයේ යුධයෙහි දී මිත්සෙන් රජු මරා ලක්දිව රජය කරවී” යනුවෙනි . එයින් හැගෙනුයේ “ පඩු ” ලංකාවට ඉතාමත් ආසන්න වූ පාණ්ඩ්‍ය දේශයේ සිට පැමිණි බවය . මෙකල වාණිජ කටයුතු අතින් ඉතා දියුණු තත්ත්වයක් ලංකාව හිමිකර ගෙන සිටි නිසා බලය ලබා ගැනීම පිණිස ද්‍රවිඩයන් උත්සුක වූහ . මෙහිදී පණ්ඩු, පාරින්ද, ඛුද්ද පාරින්ද , තිරිතර, දාඨිය , පීඨිය යන සදෙනා ලාංකේය දේශපාලන කටයුතු වලට සම්බන්ධ විය. ලංකාවේ බලය අත්පත් කරගත් මොවුන් දේශීයත්වය ගරු කරමින් පාලන කටයුතු ගෙන ගිය බව දැකගත හැකිය . එම නිසාම මොවුන්ට දේශීය සිංහල ප්‍රභූන්ගේ සහයෝගය හිමි වී තිබේ . 

ක්‍රි.ව 5 වන සියවසෙන් පසුව දෙරටෙහි දේශපාලන සබදතා පිළිබඳව අවධානය යොමු කිරීමේදී වෙනස්ම මුහුණුවරක් ගනු ලබන බව දක්නට පුළුවනි .එහිදී දකුණු ඉන්දියාවේ අධිරාජ්‍ය ගොඩනැගූ සෑම පාලකයෙකුම පාහේ ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලන කටයුතු කෙරෙහි දැඩි අවධානයක් යොමු කර තිබුණි . ඉන් අනතුරුව ක්‍රි.ව නවවැනි සියවසේ මධ්‍ය භාගයේ සිට ලංකා ඉතිහාසයෙහි දේශපාලන අංශයෙහි තීරණාත්මක කාලපරිච්ඡේදයක් විය . එමෙන්ම දකුණු ඉන්දියාවේ බල තුල්‍යතාවය පවත්වා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය මත සිංහල පාලකයන් ක්‍රියා කිරීම විශේෂ ලක්ෂණයකි . එහිදී චෝලයන්ට විරුද්ධව පාණ්ඩ්‍යයන් සමඟ රාජතාන්ත්‍රික සම්බන්ධතා ඇති කර ගත්තේය . මේ අනුව මෙතෙක් කල් සතුරන්ව සිටි දකුණු ඉන්දියාවේ පාණ්ඩ්‍යයන් සිංහලයන්ගේ මිතුරන් බවට පත් වූ බව දැකගත හැකිය . මේ අනුව දකුණු ඉන්දියාවේ බලය ගොඩනගමින් සිටි චෝලයන් සිංහලයන්ගේ සතුරන් බවට පත් වෙමින් සිටියහ. 

විශේෂයෙන්ම චෝල බලපෑම් ලංකාවෙහි දේශපාලන කටයුතු වලට පමණක් නොව දකුණු ඉන්දීය සෙසු රාජ්‍යය වලටත් තර්ජනයක් ඇති කළේය . 4වන දප්පුල රජුගේ කාලයේදී පාණ්ඩ්‍ය රජතුමා ලංකාවෙහි සහය ලබා ගනු ලැබීය . එයට හේතුව 2වන පරන්තක නම් චෝල රජු පාණ්ඩ්‍ය රට ආක්‍රමණය කළ අවස්ථාවේ ලංකාවේ 5වන කාශ්‍යප රජු පාණ්ඩ්‍ය රජුට උපකාරක සේනාවක් යවනු ලැබීය . එහෙත් සිංහල සේනාව සහ පාණ්ඩ්‍ය සේනා මේ අවස්ථාවේදී පරාජයට පත් විය . ඉන් පසු රාජසිංහ නම් පාණ්ඩ්‍ය රජු ස්වකීය රාජ කකුධ භාණ්ඩ රැගෙන ලංකාවට පැන ආවේය. මෙහිදී නැවත උපකාරක සේනාවක් යැවීමට සිංහල රජු සූදානම් වූ නමුත් සෙනවිවරු ඊට විරුද්ධ විය. රාජසිංහ රජු මෙරට සිටීම ගැන ද ඔවුන් කැමති නොවීය . එම නිසා රාජසිංහ රජු සිය රාජාභරණ ලංකාවේ තබා නැවත ඉන්දියාවට ගියහ . මේ නිසාම චෝල රජුන්ගේ අවධානය වැඩිපුරම ලංකාව දෙසට යොමු වන බව දක්නට ලැබේ . මෙලෙස පාණ්ඩ්‍ය වංශිකයන් මෙරටට පැමිණ තම රාජකකුධ භාණ්ඩ ආරක්ෂාව පතා සැගවීමට කටයුතු කළ අතර දේශපාලනික සම්බන්ධතා මේ සදහා බලපා තිබෙන බව පෙනේ . 

එපමණක් නොව චෝලයන් ලංකාව ආක්‍රමණය කර අනුරාධපුර රාජ්‍යය යටත් කර ගැනීමෙන් අනතුරුව රාජධානිය පොලොන්නරුවට මාරු කරන ලදි . මෙලෙස රාජරාජ චෝල සහ රාජේන්ද්‍ර චෝල පොලොන්නරුව කේන්ද්‍ර කර ගනිමින් පාලන කටයුතු සිදු කළ අතර ඔවුන් පොලොන්නරුව ජනනාථපුරම් ලෙස නම් කරන ලදි . මෙලෙස චෝලයන් පොලොන්නරුව කේන්ද්‍ර කර ගනිමින් පාලන කටයුතු සිදු කළ අතර රුහුණු පළාත කේන්ද්‍ර කර ගනිමින් රාජ කුමාරවරු කිහිපදෙනකු පාලන කටයුතු සිදු කළ අයුරු දැකගත හැකිය . එහිදී වික්‍රම පාණ්ඩ්‍ය , පරාක්‍රම පාණ්ඩ්‍ය , ලෝකේශ්වර සහ කේෂධාතු කාශ්‍යප යනාදීන් වැදගත් වූ අතර මොවුන් රුහුණේ ප්‍රදේශ කිහිපයක් මූලික කරගෙන පාලනය කර තිබේ . මෙම ඉහත සදහන් කරන ලද කුමාරවරු අතර වික්‍රම පාණ්ඩ්‍ය සහ පරාක්‍රම පාණ්ඩ්‍ය යන කුමාරවරු දෙදෙනා පාණ්ඩ්‍ය වංශික කුමාරවරුන් බව හදුනාගත හැකිය . එවකට පැවති චෝල පාලනයට එරෙහිව කටයුතු කළ සිංහල පාණ්ඩ්‍ය මිත්‍ර සබදතාවෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඔවුනට එසේ මෙරට බලය ලබා ගැනීමට හැකි වූ බව සිතිය හැකිය . මොවුන් රුහුණේ ජනතාවට නායකත්වය ලබා දුන්න ද චෝල බලය හමුවේ ඒවා යටපත් විය . මෙම චෝල පාලන සමය තුළදී ද පාණ්ඩ්‍ය රාජවංශිකයන් මෙරට දේශපාලන කටයුතු වලට සම්බන්ධ වූ බව දැකගත හැකිය . 

එමෙන්ම පොලොන්නරු රාජධානියෙහි මුල් කාලපරිච්ඡේදයේ හින්දු සංස්කෘතියට අනුව කටයුතු කළ චෝල පාලකයන්ගේ බලය මර්දනය කොට නැවත වරක් මෙහි සිංහල බෞද්ධ බලවේගය ශක්තිමත් කිරීමට සමත් වූ 1වන විජයබාහු රජු තම සහෝදරිය වූ මිත්තා කුමරිය පාණ්ඩ්‍ය රාජ කුමාරයෙකුට සරණපාවා දෙනු ලබන්නේ මෙම පසුබිම යටතේ බව දක්නට පුළුවනි . 1වන විජයබාහු රජුගේ කාලයේදී චෝලයන් මෙරටදී පරාජයට පත් වූ නමුත් ඔවුන් දකුණු ඉන්දියාවේ තවමත් බලවත් තත්ත්වයක සිටි බැවින් එකල ලංකාව මුළුමනින්ම චෝල බලයෙන් ආරක්ෂා වී නොතිබූ බව පෙනේ . එබැවින් විජයබාහු රජුගේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය මෙම පසුබිමට අනුකූලව මෙකල සකස් කොට තිබුණ අතර චෝලයන්ට එරෙහි කණ්ඩායම් සමඟ මිත්‍ර සබදතා පැවැත්වීම ප්‍රධාන උපක්‍රමය විය . 

1වන පරාක්‍රමබාහු රජුගේ කාලයේදී දකුණු ඉන්දියාවේ කුලශේකර නම් සොලී රජු පඩි රජු මරා දමා මදුරාපුරය අල්වා ගත්තේය . මේ නිසා පරාක්‍රමබාහු රජුට හසුන්පත් ලැබුණු අතර පාණ්ඩ්‍ය රාජ්‍යයේ උදව්වට සිංහල හමුදාවක් යවනු ලැබීය . ඉන් පසුව සිංහල සේනා චෝල රජු පරාජය කර මියගිය පඩි රජුගේ පුත් වීරපාණ්ඩ්‍ය කුමාරයා මෙම මදුරාපුරයේ රජකමට පත් කළේය . මෙහිදී දකුණු ඉන්දියාවට ගිය සිංහල සේනාව සිදු කර තිබෙනුයේ එක් දෙමළ රාජ්‍යයක් වෙනුවෙන් අනෙක් දෙමළ රාජ්‍යයකට විරුද්ධ යුද්ධයකි. මෙහිදී මහා පරාක්‍රමබාහු රජුගේ උත්සහය වී තිබෙනුයේ තමාට හිතවත් පාණ්ඩ්‍ය වංශික කුමාරයෙකුට පාණ්ඩ්‍ය දේශයේ බලය ලබා දීමය. මෙය දේශපාලනික වශයෙන් ලාංකේය කටයුතු වලට සම්බන්ධ වීමකි. මෙලෙස පාණ්ඩ්‍ය රාජවංශ ශ්‍රී ලාංකේය දේශපාලන කටයුතු වලට සම්බන්ධ වූ ආකාරය විවිධ අවස්ථාවන් ඔස්සේ අපට හදුනාගත හැකිය . 

මෙම පාණ්ඩ්‍ය රාජ වංශිකයන් සේම කාලිංග වංශිකයන් ද මෙරට දේශපාලන කටයුතු වලට සම්බන්ධ වූ අවස්ථාවන් රැසක් අපට පුරාතන ශ්‍රී ලාංකේය ඉතිහාස සංස්ථාව අධ්‍යයනය කිරීමේදී හදුනා ගැනීමට හැකියාව ලැබේ . මෙම කාලිංග රාජවංශය දකුණු ඉන්දියාවට තරමක් ඉහලින් පිහිටි මහා නදිය සහ ගෝදාවරී යන ගංගා ද්විත්වය අතර පිහිටා තිබෙන බව දැකගත හැකිය . විශේෂයෙන්ම අප මුලින් සදහන් කළ පරිදි මෙම කාලිංග වංශිකයන් දරුණු ශක්ති සම්පන්න පිරිසක් බව හදුනාගත හැකිය . එහිදී මොවුන් පිළිබඳව ක්‍රි.පු 3වන සියවසේදී බහුල වශයෙන් කතා බහට ලක් විය . මෙකල කාලිංගයේ කාරවේල රජුගේ හත්ථිගුම්ඵා ශිලා ලේඛනයෙන් ඔවුන් කෙබඳු පුද්ගලයන් ද යන්න හදුනාගත හැකිය . කෙසේ වෙතත් පුරාතන ශ්‍රී ලාංකේය ඉතිහාසය තුළ මෙම කාලිංග වංශිකයන් විවාහ සබදතා , සංක්‍රමණ සහ ආක්‍රමණ ආදිය මගින් දේශපාලන කටයුතු සදහා සම්බන්ධ වී තිබේ . 

බොහෝ උගතුන්ගේ මතය බවට පත්ව තිබෙනුයේ කාලිංග වංශිකයන් ලංකාව සමඟ සම්බන්ධතා ඇති කර ගනුයේ පොලොන්නරු යුගයේදී බවය . නමුත් පොලොන්නරු යුගයට පෙරාතුවම, එනම් අනුරාධපුර යුගයෙහි අවසාන කාලයේ සිටම මෙම සම්බන්ධතා ගොඩනැගෙන බව දැකගත හැකිය . අනුරාධපුර යුගයේ 4වන මිහිදු රජුගේ කාලයේ සිට ලංකාවෙහි රජ පෙළපත් සහ කාලිංග රජ පෙළපත් අතර විවාහ සම්බන්ධතා පැවති බව මේ පිළිබඳව අධ්‍යයනය කිරීමට ඇති වැදගත්ම සාහිත්‍යය මූලාශ්‍රයක් වන චූලවංශයෙහි සදහන් වී තිබේ . විශේෂයෙන්ම කාලිංග වංශයෙන් රාජ කුමාරිකාවක් ගෙන්වා ගත් 4වන මිහිදු රජු ඇය තම අගමෙහෙසිය බවට පත් කර ගත්තේය . මෙම දෙදෙනාට දියණියක් සහ පුතුන් දෙදෙනෙකු සිටි අතර පුතුන් දෙදෙනාට ඈපා තනතුර සහ දියණියට යුවරාජිණී තනතුර ලබා දුන් බව සදහන් වේ . එමගින් සිංහල වංශය පිහිට වූ බව සදහන් කොට තිබේ . ඒ අනුව කාලිංග වංශිකයන් මෙරට දේශපාලනයට සම්බන්ධ වූ බව දැකගත හැකිය. 

චූලවංශයට අමතරව මේ කාලයට අයත් සමහර සෙල්ලිපි වලදී කාලිංග වංශිකයන් පිළිබඳව තොරතුරු සදහන් කොට තිබෙනු දක්නට ලැබේ . උදාහරණ වශයෙන් ක්‍රි.ව 10වන සියවසට අයත් පොලොන්නරුවෙන් සොයා ගෙන තිබෙන 4වන මිහිදු රජු විසින් පිහිටවූ සෙල්ලිපියක “ කලිගු කුලගොත් මහින්ද් ” යනුවෙන් සදහන් වී තිබේ . එසේම 4වන මිහිදු රජුගෙන් පසුව මෙරට රජකමට පත් වන ඔහු පුත් 5වන සේන සහ 5වන මිහිදු දෙදෙනාද කාලිංග වංශිකයන් ලෙස සලකන්නට ඇති බව පෙනේ . ඉන් අනතුරුව පොලොන්නරුවේ 1වන විජයබාහු රජුගේ කාලයේ සිට නැවතත් කාලිංග වංශිකයන් පිළිබඳව විවිධ තොරතුරු ලාංකේය වංශකතා තුලින් හදුනාගත හැකිය . විශේෂයෙන්ම 1වන විජයබාහු රජු චෝලයන්ට එරෙහිව කටයුතු කළ පාලකයන් සමඟ සමීප සබදතා ඇති කර ගැනීමට දැරූ උත්සහයේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් කාලිංග වංශිකයන් සමඟ සම්බන්ධතා ඇති කර ගෙන තිබේ . මෙකල කාලිංග වංශිකයන්ට චෝලයන්ගෙන් හිරිහැර සිදු වූ අතර කාලිංගය තුළ පැවති මෙම අනාරක්ෂිත දේශපාලන තත්ත්වය ඔවුනට ලංකාව සමඟ සබදතා ඇති කර ගන්නට ප්‍රධාන හේතුවක් වූ අතර චෝල විරෝධී 1වන විජයබාහු රජුටත් එම තත්ත්වය බෙහෙවින් ප්‍රයෝජනවත් වූ බව දක්නට ලැබේ . ඒ අනුව 1වන විජයබාහු රජු කාලිංග වංශික තිලෝක සුන්දරී කුමරිය විවාහ කර ගත් බව දක්නට පුළුවනි . ඉන් අනතුරුව මෙම දෙදෙනාගේ පුත්‍රයා වූ වික්‍රමබාහු කුමාරයා ද මෙරට රජවීමෙන් පසුව කාලිංග වංශිකයන්ට මෙරට දේශපාලනයෙහි උරුමය හිමි වූ බව පෙනේ . මෙම 1වන වික්‍රමබාහු රජු ද පොලොන්නරුවෙහි රජවීමෙන් අනතුරුව ඔහුද විවාහ කර ගනුයේ කාලිංග වංශික කුමාරියක්ය. ඒ සුන්දරී දේවි කුමරියයි. එමෙන්ම මිත්තා කුමරියගේ පුත්‍රයෙකු ද විවාහ කරගනු ලැබුවේ කාලිංග කුමාරියක්ය . මේ අනුව පොලොන්නරු යුගයේ මුල් කාලපරිච්ඡේදයේදීම කාලිංග වංශිකයන්ට දේශපාලන උරුමය හිමි වූ බව දක්නට පුළුවනි . 

ඉන් අනතුරුව පොලොන්නරු යුගයේ කාලිංග වංශිකයන් පිළිබඳව තොරතුරු හමුවනුයේ 1වන පරාක්‍රමබාහු රජුගේ කාලයෙන් පසුවය. විශේෂයෙන්ම පරාක්‍රමබාහු රජුට පුතුන් නොසිටි හෙයින් මහා පරාක්‍රමබාහු රජුගේ බෑණා කෙනෙකු ලෙසින් හදුන්වනු ලැබූ විජයබාහු නම් කුමාරයෙකු 2වන විජයබාහු නමින් පොලොන්නරුවේ රජ වූ බව සදහන් වේ . මෙම විජයබාහු කුමාරයා කාලිංග දේශයේ සිට පැමිණි බව සදහන් වන අතර එලෙස පරාක්‍රමබාහු රජුගේ බෑණා කෙනෙකු කාලිංග දේශයේ වාසය කළේ ඇයි දැයි ප්‍රශ්න සහගතය . මෙම 2වන විජයබාහු රජුගෙන් පසුව පොලොන්නරු රාජධානියෙහි රාජ්‍යත්වයට පත් වූයේ ඔහුගේ යුවරජ වූ කීර්ති ශ්‍රී නිශ්ශංකමල්ලය. නිශ්ශංකමල්ල රජු ලක්දිව රජ කිරීම සදහා කාලිංගයේ සිට පැමිණි බව කියනු ලැබේ . ඔහු කාලිංගයේ උපන් කුමාරයෙකු බව මහාවංසයේ ද කියනු ලැබේ . මොහු පිළිබඳව සවිස්තර තොරතුරු ඔහු විසින් කරන ලද ගල්පොත සෙල්ලිපියේ සදහන් වී තිබේ. මේ වන විට කාලිංග කුමාරවරු පිළිබඳව ලංකාවාසීන්ගේ ප්‍රසාදයක් නොතිබූ අතර කාලිංග වංශයට ලංකාවේ රජකමේ අයිතිය තහවුරු කිරීමට නිශ්ශංකමල්ල රජු දැරූ ප්‍රයත්නයන් ඉහත සදහන් කරන ලද ගල්පොත සෙල්ලිපියේ සදහන් වී තිබේ. ඒ අනුව අබෞද්ධ වූ සොලී හෝ කේරළ රාජ කුමාරවරුන් ලංකා රාජ්‍යය සදහා තෝරා නොගත යුතුයැයි රටවැසියාට අවවාද කරන ලදි . 

නිශ්ශංකමල්ල රජු ස්වකීය රාජ්‍යයෙහි සාමය ආරක්ෂා කිරීමට සෑම පියවරක්ම ගත්තේය . හෙතෙම රුහුණු , පිහිටි , මායා යන ත්‍රි සිංහලයෙහිම සංචාරය කළ බව පෙනේ . මෙම රජතුමා ජනහිතකාමී පාලකයෙකු විය . හෙතෙම තුලාභාර දෙමින් උත්සව පැවැත්වූ බව දක්නට පුළුවනි . බෞද්ධයෙකු වූ නිශ්ශංකමල්ල රජු බුද්ධාගමේ චිරස්ථිතියට බොහෝ ආගමික කටයුතු සිදු කළ බව පෙනේ . පොලොන්නරුවේ රන්කොත් වෙහෙර , හැටදාගය ආදිය මොහු ඉදිකරන ලදි . නිශ්ශංකමල්ල රජුගේ බිසෝවරු දෙදෙනා ද කාලිංග වංශික කුමරියන්ය. මොහු වසර 9ක් රජකම් කළ අතර ඉන් පසුව ඔහු පුත් වීරබාහු කුමරු රජ විය . 

කෙසේ වෙතත් පොලොන්නරු යුගය ගෘහ කලහ අධික කාලපරිච්ඡේදයක් ලෙස සලකනු ලැබේ. අභ්‍යන්තර කැරලි කෝලාහල , රජවාසල විප්ලව වැඩිපුර දක්නට පුළුවනි . මෙම පසුබිම හරහා ක්‍රි.ව 1215 දී කාලිංග මාඝ නම් සාහසිකයා ලංකාව ආක්‍රමණය කොට පොලොන්නරුව මුළුමනින්ම විනාශ කර බලය ලබා ගත් බව පෙනේ . මේ අනුව අනුරාධපුර යුගයෙහි සිට විවිධ විවාහ සබදතා , එම විවාහ සබදතා හරහා ඥාති උරුමයන් හරහා සිදු වූ සංක්‍රමණ මෙන්ම ආක්‍රමණ රැසක් සිදු වී තිබෙන බව දක්නට පුළුවනි . මෙහිදී පාණ්ඩ්‍යයන් සහ කාලිංගයන් වැඩි වශයෙන් ඒ සදහා යොමුව ඇති බව පෙනෙන අතර ඒ හරහා මොවුන් ලාංකේය දේශපාලනයට විශාල මැදිහත් වීමක් සිදු කර තිබෙන බව දැකගත හැකිය .